Το Ερώτημα της Μαργαρίτας

Η Μαργαρίτα μέσα μου ψάχνει Θεό και ζύγι,
πότε στους πάγκους των πορνών, πότε στα bar του Γκύζη.
Έχει της γύμνιας την αλκή, της προστυχιάς τον οίστρο,
καθώς παλεύει κόκορα, σκανδάλη και το κλείστρο.

Γράφει στην άμμο γράμματα, στους ουρανούς ψηφία

κι όταν ο Σκύλος αλυχτά προστάζει «ησυχία».
Στων κολασμένων το χορό βαστάζει μπρος μια θέση,
για να λεβάρει πρώτη αυτή απ΄τις γκρεμούρες λέσι.

Η Μαργαρίτα δεν πονά, τους έρωτες βαριέται,

με μια βελόνα κάθε αυγή πέντε βολές τρυπιέται.
Αναρωτιέται ύπανδρη αν είναι για παρθένα,
χαζεύοντας απ΄το πορτί τη θλιβερή λατέρνα,

μπροστά της κύκλο να περνά με αναφτούς λαμπτήρες.

(Κάνω σινιάλο στο γκαρσόν και παραγγέλνω μπύρες).
Το πρόσωπο μες στο πιοτί θωρώ, δεν είμ΄ εκείνη
κι αν έτσι έχει απορώ το ΄ρώτημα ποιος λύνει…