Ο Οιδίπους σταμάτησε στο Λεβίδι

 

 

 

 

 

Τη σκουριά συμμαζεύω με φτυάρι,

τα οστά σε σακούλες του Δήμου
και αμνός εν χιτώνι αλκίμου,
το πυρρό βλαστημώντας φεγγάρι,

θε να βρω στις κερκίδες στασίδι,

στων «Μοιραίων» τον στίχο ταβέρνα.
Μπρος στα μάτια του Γιώργου, η «Στέρνα»,
στα δικά μου το έρμο Λεβίδι.

Σα σκυλί πετρωμένο σε κήπους,

το αρχαίο σηκώνω κεφάλι.
Κάθε γιόμα χορός, καρναβάλι,
τις νυχτιές συγχυσμένος Οιδίπους,

του Χορού να δαγκάνω το πόδι.

Μου μιλώ: (Φληναφήματα τρόμου).
-Βασιλιά των Θηβών το νεφρό μου!
-Καλώς όρισες όμαιμο ξόδι!