Γερνάς Ελλάς

 

Γερνάς, με την ανάσα των προσφύγων
στο σβέρκο σου. Προς θάνατον ορμή
κατέχει σε. Δες πύον στη τομή,
που χάραξε ο Άρτιος και Λήγων;

Αστήρ εξαντλημένος σε προδίδει,

σα παίρνεις βακτηρία και πατείς,
Κηδαθηναίων βράδυ Κυριακής,
φορώντας από νίκελ  δαχτυλίδι.

Γερνάς και τ΄ασβεστώματα των τοίχων

μαδάνε φως: «Σιγά μην και κλαφτώ;
Ήταν κισμέτ μαθές να φαγωθώ,
από λυκοαγέλη τυμβωρύχων»,

φωνείς μα ερημιά σε ζαντουχώνει,

λαλείς μα του Ζακχαίου το δεντρί,
βυθίζει μες στο αίμα σου κεντρί,
και που Ελένη, που και Περσεφόνη;