Ο Πάρις στη Κουζίνα

Χιονίζει στάχτες και πολτός

εντός μου οι χαλασμένοι.
Βράζει στο τσαγερό λωτός
κι από θυμό η Ελένη.

Χρόνια και χρόνια στο κλουβί,

λαλούσ΄ ένα πουλάκι.
Τώρα τεφροί, τώρα βουβοί,
κερνιόμαστε φαρμάκι.

Μισό καρβέλι και κρασί,

στο πάγκο της κουζίνας:
«Να ζει κανείς ή να μη ζει,
τέτοιους καιρούς της χήνας;»

Γυρίζει βλέμμα σκοτεινό,

της Μέδουσας λεπίδι:
«Ότι κι αν ζήσαμε φθηνό,
στρωμένο πριονίδι».

Χιονίζει στάχτες την αυγή

και πούλβερη το δείλι.
Εγώ, του Edvard Munch «Κραυγή»,
του Critz αυτή κοχύλι.