Ο Στιχάρης

Μέλι των στίχων το κρασί,
κλονίζει τον στιχάρη
και τον ξερίχνει καταγής,
΄ξήντα χρονώ γομάρι.

Λόγια φευγάτα, στρογγυλά
ζαχαροζυμωμένα,
κάμνουν του Ρέντη τα στενά,
να μοιάζουν με Ραβέννα.

Και να ξεκούμπωτο μυαλό
και στόμα τροχισμένο:
«Κράτα το στίχο ταπεινό,
γιατί τριχιά σου δένω».