Στο Κλουβί

 
Ακόρεστο του τάφου το κλουβί,
να χάψει λαχταρά την κτίση όλη,
λαλούμενα, της Κίρκης την ακτή,
το πτώμα, τις λαβίδες, τη φορμόλη.

Ανάμεσα σε τόσα θαυμαστά,
παιδί εγώ λουσμένο στου Ευρώτα,
τα πάλαι λιτοδίαιτα νερά,
με το βιολί γητεύω του Σκαλκώτα,

αθίγγανους, χορεύτριες καν-καν,
κάποια Καλή μες στου Πατρός τον Οίκο.
Σε σένα γι΄άλλη μια θε να το πω,
χρωστώ τα πάντα Λόρκα Φεδερίκο.

Πράματα πλέον λίγα επιζητώ,
ταγίστρα, κούνια μπέλα κι ένα λίκνο,
που γέρνοντας με ξύλινο παλτό
τους έρωτες θα πιάσω με τον κύκνο.