Η Προίκα

Μες στη μονότονη βροχή,
αργά χωρίς ομπρέλα,
σέρνομαι τάφου επιλαχών,
μ΄αντίς καρδιά μια βδέλλα,

να μου ρουφά το μερτικό,
απ΄της γιορτής τη γλύκα.
Μα ΄χω αφάγωτη μαθές,
των στίχων μου τη προίκα.