Ο Δικός μου Θεός

Δε θέλω παραμύθια πριν τον ύπνο.
Έτσι κι αλλιώς κοιμούμαι σαν πουλάκι,
με ήσυχη συνείδηση. Κουλάκοι
τον τρέμουνε πρωί γιόμα και δείπνο,

της Βίβλου τον ξολοθρεφτή, τον άγιο,
που τιμωρός τους στέκει και δυνάστης.
Μα εγώ, μικρανεψιός της Ιοκάστης,
άλλο Θεό γουστάρω για μουράγιο.

Τον σκέπτομαι λοιπόν ήμερο γέρο,
σε μια γωνιά του Σύμπαντος να κλάνει
τσιγκλώντας: «Ντερμπεντέρη γειά σου Γιάννη,
με την κυρά σου την τρελοκαμπέρω.

Κρασάκι πίνε, τρώγε δίχως βιάση,
πέντε φορές κοκό την εβδομάδα
και κάθε Τρίτη μέρα αποφράδα,
μια γίδα βάζε κι ας να παίρνει βράση.

Καλό, κακό με μέτρο κι είσαι φίνα.
Σαν έχεις μέτρο, έχεις την ευχή μου.
Το ρέστο σου χαρίζω του προστίμου
και βουρ με την Καβούρω για Ραφήνα».

Δε θέλω παραμύθια για Κολάσεις
και Παραδείσους. Μπάστα η κοροϊδία.
Το ξέρω πως μετά απ΄την κηδεία,
ίδια μετριέται Γιάννης και Ωνάσης.