Εγώ το Κάστανο

Ο Θάνατος μουρμούρισε: «Συγνώμη»,
καθώς μου ανακάτευε την κόμη:
«Καλό παιδί εφάνης και λυπάμαι,
που πρέπει να σου πω, λεβέντη πάμε.

Μα τα ΄χει ο Θεός κανονισμένα
τα πράγματα, σαν κάστανα βρασμένα.
Το τσόφλι βγάνει, τρώγει λίγη ψίχα
και πίνει τσιπουράκια για την ψύχρα.

Γιατί κι ο Γιεχωβάς μαθές κρυώνει,
και ψάχνει πυροστιά και παραγώνι,
και σα τελεύουν κάστανα με στέλνει,
σε κάθε τι στον κόσμο που πεθαίνει».

Ο Θάνατος μουρμούρισε: «Φιλάρα
κουράγιο, μην τρομάζεις την χατζάρα.
Η ψίχα σου τροφή άλφα ποιότης,
αν κι έκφυλος γνωστός και μέγας πότης».