Το Πουλί του Παραδείσου

«Τι σε ΄πιασε και δε λαλείς πουλί του Παραδείσου,
κι ας βρίσκεσαι στον τόπο σου κι ας είσαι στα νερά σου;
Ιδού η Τζιά, ο ποταμός Ληθαίος, της Αφήσσου
τα πλουμιστά τα βότσαλα». « Ψυχολετήρα χάσου,

και σ΄άλλον παραμύθι σου…Παιδί εγώ δεν είμαι,
το κάθε τι που τσαμπουνάς σα βόδι να πιστεύω...
Ας δείχνω γύρα ζωντανό, νεκρό στο χώμα κείμαι,
αναγκεμένο σε γυαλί προγόνους ν΄ αναδεύω,

από πατρίδα σκοτεινή, από μητρίδα μαύρη,
που πάλαι παν καταύγαζε μα τώρα από ρεύμα,
έχει ξεμείνει και μισή ντουζίνα λάβροι ταύροι,
σε μιαν αρένα ομαδόν της κουτουλάν το πνεύμα».

«Τι σε ΄πιασε και δε λαλείς πουλί Ελληνικό μου,
με φορεσιά σου φτερικό που ο καθείς θαυμάζει;»
Εγώ που νομοθέτησα, εξόριστο του Νόμου.
καθηλωμένο βρίσκομαι σε χώρα που βραδυάζει».