Η Απόπειρα

Η θάλασσα μυγιάγγιχτη το λέσι μου δεν θέλει
και τ΄αποδιώχνει στην ακτή με κύμα σταθερό,
παστώνοντας τα μέλη μου με των φυκιών τη γέλη,
και με των γλάρων το ζερβί αποκοπέν φτερό.

Εκεί κοκέτης θάνατος τη σήψη αναπνέει,
αιώνες τώρα κι αφειδώς πλερώνει τα μιστά,
τη μια ανδριεύει με παλμό, την άλλη παραπαίει,
σα μες στ΄αυτί λογάκια του μου λέει ψυθιριστά:

«Ο κόσμος πλάνη κι όνειρο κι η κόρη οπτασία
που σου ΄λαχε στα δεκαεπτά σα πρώτη πεθυμιά.
Αυτή και σε ταξίδεψε, σου ΄δωκεν υγρασία,
ραντίζονας με λάβδανο τη μέσα σου ερημιά.

Να την ξεχάσεις δεν μπορείς, να θυμηθείς δεν πρέπει,
τι και τα δυό σκοτώνουν την το ίδιο ταπεινά.
Σύρε το μάτι για να βρεις το μέγα που δεν βλέπει,
μήπως και με τα σκότη του τη ντύσεις γιορτινά.

Τώρα το στόμα κράτησε κλειστό και παίρν΄ανάσες,
από τη μύτη δύστυχε μέχρι να βγεις ακτή.
Κι ο Καρυωτάκης κάποτε τέτοιες ποθούσε φάρσες,
μα από τα πάθη του αλί, λίγα ΄χεις διδαχτεί.