Ο Σκοταδίας τον Αύγουστο

Καίγεσαι και τον Αύγουστο,
σαν μύγα ζαλισμένη ,
από τα φώτα τα πολλά.
Οι εφησυχασμένοι,

θαρρούν πως λίγη θάλασσα,
και δυό γουλιές ουζάκι,
συν ιδρωμένος έρωτας
σ΄απόμερο κονάκι,

σε καθιστούν αθάνατο,
απρόσβλητ΄από χάρο,
λες και καράβι της Στυγός,
δεν ναυλοχεί στην Πάρο,

Γι αυτό και κάθε Αύγουστο,
χαψώνομαι στα σκότη,
να μην με βρίσκει ο  χρυσαετός,
που τρώγει το συκώτι.