Η Δίκη

Χωρίς μαντήλι έκλαψα στη Δίκη, με τον Κάφκα
να με σκουντάει απαλά σα φίλος γκαρδιακός,
που θέλει να τσουγκρίσουμε τ΄αυγά, ημέρα Πάσχα,
«Ανέστη» μουρμουρίζοντας «Χριστός! ».Ο γωνιακός

ο Γραμματέας κινήσε την πένα του με πρώτη,
κι ένα σκυλί αλύχτησε στο διάδρομο στριγκά:
«Ψάχνουνε χρόνια οι βροτοί να βρούνε ζωοδότη,
μ΄αδικος κόπος θάνατος σαν πάντοτες νικά».

Μια πρόταση δεν τόλμησα, μια λέξη, μια φρασούλα,
την κεφαλή κατέβασα στα χώματα νεκρή,
κι εκεί που πίστευα πως νια θε να την δω νυφούλα,
μια γραία ξάφνου πρόβαλε η Αλήθεια μου ωχρή.

Κι εγώ που δεν ταράχτηκα ποτέ και για κανένα,
στην αίθουσα τουρτούρισα Αυγούστου δεκαεπτά,
πρώτη φορά μου πρόβατο με τα μεριά ψημένα,
πριν να δοθώ ολόψυχα στα πάθη τα σεπτά.