Στην Άνω Σύρα

Η Πράσινη προσμένει τον πνιγμό,
ο βάμβαξ των ανδρόπληκτων το γαίμα,
τ΄αυτί μου της μητέρας τον λυγμό,
στη τζίφρα για της Κούλουρης το στρέμμα.

Τα όνειρα προσμένουν την αυγή,
να σκάσουν σαν μπαλόνια σ΄ένα χέρι
παιδιού που πια γνωρίζει την «Κραυγή»
του Μούνκ και της Στυγός το μαυρονέρι,

Ο Αύγουστος προσμένει τον χιονιά,
αφράτους κουραμπιέδες και μια Φάτνη,
μωρές να ψαλμωδούν «Καλή Χρονιά»,
των Μάγων αναπνέοντας την άχνη.

Κι εγώ που δεν προσμένω ένα παρά,
στην Άνω Σύρα βάδην ανεβαίνω,
να δω από κει πάνω καθαρά,
το τι σημαίνει ζω, το τι πεθαίνω.