Ναυάγιο

Αν κοινώνησες στάχτες της μνήμης,
σ΄ένα νυχτέρι ποιητικό,
γράφοντας σκέλη,σβήνοντας στήθη,
κτίζοντας πόθο δυνητικό,
τούτο τον λόγο έχε στο νου σου,
μήτρα της Ρέας, Κρόνου σπαθί:
«Θάλασσα γύρω. Φυλάξου!.. Πήζει!
Κάποιος το πέλαγο είπε βαθύ;…»

Μην μπιστεύεσαι μια Λεωνόρα.
Της φυλακής σου προικοδοτεί
σίδερα, κλείθρα, μικρά ποντίκια,
που φαγωμένο έχουν τ΄ωτί.
Έτσι πορεύου, δίχως συμμάχους,
έρημος, πένης κι εσπερινός,
κάνοντας κύκλους που θα σε βγάλουν,
φλέγμα στους κήπους μαύρης θινός.

Δώσε κατράμι, χήρας βεντάλια,
στης Βενετιάς σου την λοιμική,
τ΄όνειρο- κύμα γόνδολα φέρνει,
πλέον μυρσίνη δοξαστική,
κι έφηβος πάντα στη σκοτεινάγρα, 
βάλε στο στόμα  ζύθο πικρό,
μπροστά σ΄Εκείνον που θα σε κρίνει,
για το τραγούδι σου το λυγρό.