Συναίσθηση

Στις ηδονές των Νοσταλγών έπεσα θύμα,
παραχωρώντας τους αγόγγυστα πρωτιά,
και σα Θησέας που δε θέλησε το νήμα,
προς του αιώνα την ανήλεη φωτιά,
αποποιήθηκα εθνότητα και λάμψη,
σε μια πατρίδα πάντα στείρα ν΄ανακάμψει.

Ο φίλος έδυσε, τον πήρε το σκοτάδι,
μιας κολασμένης κολπικής μαρμαρυγής,
και να τη βγάλω ασπροπρόσωπος και λάδι
κομμάτι δύσκολο την ώρα της φυγής.
Μ΄ένα του σάλπισμα οι πύλες όλες κλείσαν,
κι οι στρατονόμοι φαιοπράσινα με ντύσαν.

Στον Πόρο έδωσα το χέρι του Σεφέρη,
για να γυρίσει μου τα νώτα (τι ντροπή;)
κρατώντας ντούρο το μπαστούνι.  Αυτός ξέρει,
να ξεχωρίζει ποιητές απ΄την κοπή.
Ρημαδοστίχοι δεν αρκούν για να με σώσουν,
που θα τους λεν νεκροπομποί πριν με παστώσουν.

Θησέας, φίλος προδομένος, ποιητάρης
χωρίς αξιά πώς ν΄αντικρύσω τον καιρό;
Για τις αρχαίες ψησταριές  μόνο της Βάρης
ήμουν και είμαι μ΄ένα βάδην σταθερό.
Γι΄ αυτό ας σιγήσω τα τραγούδια, δεν μου πάνε.
Σ΄αυτό το παίγνιο τα ρέστα μου ζητάνε.