Μέρες του ΄20

Φεύγε φίλε της φάτνης τα χνώτα,
της απόγνωσης τον κουρνιαχτό!
Όλα τώρα θλιβό καρναβάλι…
Σαν χαθεί τ΄Αττικό φυλακτό
στης Κλεψύδρας το ύδωρ, μην κλάψεις
νέκυες παίδες! Ξέρεις εσύ,
πώς βυθίζονται έθνη στη λάσπη,
πώς γκρεμίζονται πούλια, πεσσοί,

κάτω εδώ στου Αδάμη το τάβλι!
Ανιστόρητος, λόγος τραχύς,
απομένει στα χείλη και βάφει,
με κραγιόν Ανωτάτης Αρχής,
τα πηνία του Μάρτη. Κρατήσου,
λόγια λίγα σοφά να μιλείς,
σαν Επίκτητος που λευτερώθει,
για να ψάλει χαρές της Φυλής,

μ΄ένα στόμφο χτικιάρη και πένη,
σεργιανίζοντας μπαρ οχληρά,
Όρα! Δένει ξανά η φρεγάτα…
«Θλίψη» τ΄όνομα αυτής και σφυρά.
Φεύγε φίλε, στερνή σου το λέγω
φορά πριν ανάψει  ο καιρός,
και σου κάψει τις άδειες κυψέλες,
όπως κάμνει ένας βήχας ξερός.