Το ποντίκι

Χτυπάς τους τοίχους και σου κρέν΄,
με κέφι το ποντίκι:
«Έτσι που μέσα κλείστηκες,
απάνω στο καθίκι,

την τελευταία σου πνοή,
θ΄αφήσεις μ΄ένα πόρδο.
τι πείστηκες πως ο ιός,
παλεύεται με σκόρδο.

Κι εσύ της γης ένας ιός,
είσαι και δεν το ξέρεις,
και μην παρασκοτίζεσαι,
αν θα τα καταφέρεις

να επιζήσεις. Σίγασε,
(δεν είσαι δα και ρήγας),
της περηφάνειας τα κρουστά…
Αξιά σου; Όσο μύγας.