Πατριωτικό Τραγουδάκι

Μ΄ένα λιανό τουφέκι ορθώθηκα…

Απέναντι μου, δέκα μοβόρικα,

μου κάνανε τον βίο αβίωτο,

τον τρόμο μου σχεδόν αχαλίνωτο.

 

Είπα, να το πετάξω στα κύματα

ψαλμωδώντας το «Πέσατε Θύματα»,

μα μια φωνή Προγόνου μου μίλησε,

τέτοια περίπου λόγια σερβίρισε:

 

«Κρίμας οι Μαραθώνες κι οι Κούλουρες…

Μοναδικό φαγάκι σου ο πουρές

και κουραμπιέδες ως επιδόρπιο.

Τήρα τον Τούρκο με τηλεσκόπιο,

 

μα μην γρινιάζεις τσίφτη αργότερα,

που θα ΄σαι στριμωγμένος στα ενδότερα,

μ΄ένα καυλό στον κώλο σα μέγαρο,

κι όλοι σκατά θα ρίχνουν στον παίδαρο».

 

Τουφέκι μου στα χέρια μου κράτησα,

γερά στα δυό ποδάρια επάτησα,

κι άμα γουστάρεις είπα Γειτόνισσα,

σύρε και σάβανα σου κανόνισα.