Αληθώς ο Κύριος

 

Μιας άνοιξης τα κόκαλα ξεθάβω,

με σθένος νεκροθάφτη. Κυριακή,

Θ΄ακούσω των Τυφλών την υλακή,

πριν να φιλήσω τρις τον Δικολάβο.

 

Τα μέσα μου ερήμωσαν τοπία,

σκοτώθηκε το φως. Γυμνός Θεός,

με κράζει <<φίλο>>. Μένω ενεός…

Τη νέα πως ν΄αντέξω ουτοπία;

Χειρόκτια, ημίψηλο, μπαστούνι.

Πολύ στ΄αυλάκι κύλησε νερό.

Λαφρύ της αλκυόνας το φτερό,

μου χάρισε ξανά διπλό τακούνι

 

 

κι ένα καθρέφτη χιλιοραγισμένο

απ΄τα Λερναία είδωλα. Ορθός,

μ΄ένα κερί σωσμένο: <<Αληθώς

o Κύριος>>, στις Θύρες επιμένω.