Η Καίτη και οι Καμπάνες

Δεν έχει σωτηρία το Δοβλέτι…

Μαζί του ξεψυχά κι ο Δικαστής.

Ιδανικός κι ανάξιος εραστής,

οργώνεις τα στενά για κάποια Καίτη.

 

Τσιγγάνες με τριμμένη την εσθήτα,

πιάνουν σκαμπό σε bar και σε café.

<<Λίγα ψιλά σε κάνουν αδελφέ,

μαγγιώρο καπετάνιο  και στην ήττα>>.

 

Αρχίζει μια βροχή, λες ευλογία,

να πλένει συνειδήσεις και καρδιές.

Καμπάνες Μοσχοβίτικες βαριές,

Παρασκευής Μεγάλης χορηγία.

 

Νυχτώνει. Πως μυρίζει το βερνίκι;

Ο Νώε κτίζει πάλι Κιβωτό.

-Κορμί μου χωματένιο και τρωτό,

ενδύματα που  θάβρεις για τη Δίκη;

 

Δεν έχει σωτηρία το Δοβλέτι…

Πουτάνες κατοικούν τα ιερά.

Αδέσποτα, λιμνάζοντα νερά

και σάρκινη φωτιά εμπρός σου η Καίτη.