Μετά την κηδεία

Μεσάνυχτα… <<Παλτό>> της Μπέλλου,

βραχνό γραμμόφωνο σπαράζει.

Υπό βροχήν κάπου στο Γκάζι,

περνώ την πόρτα του μπουρδέλου

 

και βρίσκομαι ξανά στο Σπίτι.

Ολόγυρα, νεκρά τριζόνια.

Πάνω στης λήθης τα σεντόνια,

γέρνω ροδιά τρελή του Ελύτη,

 

μ΄ένα θερμόμετρο στο στόμα.

Μνήμες δεν έχω του πατέρα,

μόνο στο δάχτυλο μια βέρα,

μέτρο μισό κάτω απ΄το χώμα.

 

Χρόνια που κίνησα ταξίδι.

Φωσάκι κόκκινο ανάβω.

Πως χρεία Χρέη ν΄αναλάβω,

τ΄αρχαίο συμβουλεύει Φίδι.