Στο Σκυλόσπιτο



 

 

Δεμένος με του Κρόνου την τριχιά,

σαν το σκυλί που ΄χει κακόν αφέντη,

της πείνας νοιώθω πάντα την νυχιά,

το λάκτισμα… Παρηγοριά τ΄ αψέντι.

 

Στις πυραμίδες του Άδη αλυχτώ,

ακροβατώ στα σύρματα του τρόμου,

με στόμα δίχως δόντια κι ανοιχτό,

στα σκοτεινά παραμιλώ  του δρόμου.

 

Το χέρι που μου δίνει την τροφή,

τα κόκαλα τα λίγα και το ξύγκι,

ιστορημένο απάνω σε οροφή

να ευλογεί, διπλά κλέβει στο ζύγι.

 

Καλύτερα φαρμάκι και γυαλί,

πιο βολετό, πετσί σ΄ένα χωράφι.

Ο Θάνατος σαν φίλος με καλεί,

τα σκάμματα με κράζουν και οι τάφοι.