Ο Κλέφτης του χαλκού

 

Τάφοι μιλώ σας σαν σε φίλο γκαρδιακό,

που μπλέχτηκε στις γάζες κάποιας δύσης.

Χειμέριος εδώ σταθμός Λαρίσης.

Τρένα χωμάτινα κι εγώ μ΄ένα φακό,

 

γυμνός καθώς με θέλησαν τα Σάββατα

και των χρησμών η δίπορτη συμπόνια,

του κάτω κόσμου σφίγγω τα μπουλόνια,

λιπαίνοντας τα με κηρό και νάματα.

 

Ίζημα Κυπρογέννητο και χίμαιρα,

στα bar πληρώνω αδρά του Παραδείσου.

<<Στους άνεμους τους τέσσερις αφήσου,

και σ΄όλα της Παρέλασης τα εφήμερα>>,

 

μια μπιστική φωνή από τα έγκατα

όλο σερμπέτι λησμονιά χαρίζει.

Αλλοίμονο, τις μέρες μου σκοτίζει

ο Κηπουρός, σηκώνοντας μου δέκατα.