Ψιλικά

 

Φιλάσθενος σφυρίζοντας τον Άμωμο,

ακροβατώ στο σύρμα του χειμώνα.

Να ζεις η να μη ζεις σε κόσμο άχρωμο,

στο μάτι τ΄αλογίσο του αιώνα;

 

Κλειστή για με η θύρα του Παράδεισου.

Κουφός Θεός και που δυό μπαταρίες;

Κακομοιριά συνήθισα το χάδι σου,

τόσο καιρό στη γύρα με παρίες.

 

Βαριανασαίνω Πλάση ακατοίκητη,

τοπία και εικόνες της οδύνης.

Η δίψα για κρασί ακατανίκητη,

με σπρώχνει στα βουνά της καταισχύνης.

 

Το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο.

Αλί μου… ΨΙΛΙΚΑ στη Χαροκόπου.

Μην σκιάζεσαι Ψυχή τ΄αλυσοπρίονο

και δώσε μια κλωτσιά του Ξυλοκόπου.