Χιονίζει Πεθαίνω

 

Απ΄το πρωί χιονίζει στο σαλόνι μου,
στους «Πλάτωνες», στην Τέταρτη του Μάλερ.
Ένα σπυρί στη μύτη του Δυσώνυμου
υπάρχω, απευθύνοντας το «Πάτερ»,

στην άλλη του μορφή την ευπροσήγορη,

αυτή που κογιονάρει τον κοσμάκη.
(Στο Taf λυγροί στοιχίζονται συνήγοροι,
με γλώσσα βουτηγμένη στο φαρμάκι).

Κι εγώ αντάμα φέροντας το νόσημα

της αρετής που στάθηκε στις ρούγες
πουτάνα, νοσταλγώ Ιεροσόλυμα
παρά τις τσακισμένες μου φτερούγες

και τη ραστώνη του μυαλού. Νεκρώσιμου

Βαρδάρη το σαρίδι ξεμακραίνω.
Απ΄το πρωί χιονίζει στο σαλόνι μου,
φωνήεντα και σύμφωνα Π
                     εθ

                       α

                      ί ν

                       ω…