Νοικάρης στην Πρέβεζα

 

Από νωρίς τα μάτια μου ξεμάθανε
τον ποταμό, το λίθινο νυχτέρι.
Κραυγή εντός και πόλεμος και κάτθανε,
απ΄το ζερβί Κωστάκη πάντα χέρι.

Απλώνουν μεσημέρια την πραμάτεια τους,

πλην φούμαρα ταγίζουν τον κοσμάκη.
Τους δρόμους ξετυλίγω τους αδιάβατους
σαν πρώτα, ζητιανεύοντας ψωμάκι.

Κι ένας σκοπός φλογέρας αυτοκίνητος,

στο τζάμι κοτσυφόπουλο να πέφτει,
Θυμίζει πως υπάρχω ευσυγκίνητος,
για να γεμίζει κάποιος τον καθρέφτη.

Από νωρίς τα μάτια μου τολμήσανε,

ξυράφι μες στις κέλες τους να κλείσουν.
(Εδώ οι λυχνοστάτες όλοι σβήσανε).
Σε λίγο τα ρεβόλβερ θα μιλήσουν.