Το Βόλι

 

Για μια στιγμή το βόλι παραστράτησε,
προς τα υγρά σεντόνια των αστέρων.
Ύστερα φόρα πήρε, γκάζι πάτησε,
χειρόγραφα μερίζοντας Πατέρων.

Σαρακοστή το στίγμα μου σιγούρεψα,

ανάμεσα σε παίδες εν καμίνω,
μαντήλι πήρα, σήκωσα και σού ΄γνεψα:
«Απ΄του Ανδρός μένε μακριά τον θρήνο

Ελένη… Γλεντοκόποι θα φρενάρουνε,

ασθμαίνοντες Θεοί θα βγουν στη γύρα
με χέρι απλωμένο κι ότι πάρουνε,
απ΄του μεσημεριού τη στείρα κλήρα».

Για μια στιγμή το βόλι παραστράτησε

και σφύριξε σα φίδι στη καρδιά μου.
Σαράντα ο μύθος χρόνους, τόσους κράτησε,
πριν τον ρουφήξουν ρήγματα του Γάμου.