Η Μικρή Ελένη

Φραγή θα βάλω σ΄όλα τα μηνύματα.

(Μογγίλαλος ο Άδης ας προσμένει).
Γιομίζω, σημαδεύω, βόλια μνήματα
τινάζω προς το στήθος σου Ελένη.

Εσύ ο θηρευτής και ποζιτρόνιο

των στεναγμών, Μελιγαλά πηγάδα.
Κρασί τη μια, την άλλη κούπα κώνειο,
σκεπτομορφή κι Αλέξανδρου φυλλάδα.

Παλιά σ΄ένα σχολειό στ΄ Άνω Πετράλωνα,

μητέρα κι αδελφή κι Εσθήρ για μένα.
Όσο τα χρόνια κλώτσο και μεγάλωνα,
σα Παναγιά παράστεκες Παρθένα.

Πως έζησα μακριά σου; Πως σ΄αρνήθηκα,

για λίγη θαλπωρή χλωροφορμίου;
Μάλλον τα παρελκόμενα φοβήθηκα
δεσμά και πειρασμούς του Αντωνίου.

Φραγή θα βάλω κόκκινο πουκάμισο,

να περπατήσω νύχτα στα καντούνια.
Τώρα που ΄χω δαγκάσει Λένγκω άλυσο,
σαν πρώτα σου βαράω τα κουδούνια.