Μέρες με τον Αρχάγγελο

 

Δίχως λύρα μες στο Μάρτη στεφανώθηκα
μαύρα σίδερα, τιμόνι που σκοτώθηκα.
Ένας δρόμος γλιστερός, δυο σάπια λάστιχα
και στου Άδη πρώτος-πρώτος τα κατάστιχα.

Έπεφτε απ΄την Σαχάρα σκόνη κίτρινη.

(Ήλιος λιάτορας και σφαίρα ολοπύρινη).
Ξαπλωμένος, τη σκιά μου δεν ξεχώριζα
μασουλώντας μια παστίλια πιπερόριζα.

«Γράψε», είπα τ’ Αρχαγγέλου «πρώτο δεύτερο,

μ΄άσε πνεύμα μου λυμένο κάπως λέφτερο,
ν΄αλωνίζει στις πλατείες με τους πρόσφυγες,
στων ουτιδανών τις βρύσες και τις στρόφιγγες».

«Κάτσε λίγο στη γωνιά σου και λησμόνησε

κάθε λύπη, κάθε πίκρα που σε ψώνισε.
Από δω και πέρα εύκολα τα πράγματα,
σαν σου λείψει ανάσα δυνατά τα θαύματα».