Ένας Κουραμπιές

Ασπιδοφόρος κίνησα για πόλεμο νωρίς,
απ΄τους μυκτήρες βγάζοντας της μάνας μου το γάλα,
με του Χριστού τη προσταγή: «Μπροστά όσο μπορείς,
κι αν είν΄γραφτό σου να χαθείς, την πρώτη δέξου μπάλα».

Μια Τριταυγή ο θάνατος μου χάρισε γλυκά,
Παρασκευή με φίλεψε ψωμί και σοκολάτα,
Δευτέρα μου παιάνισε τραγούδια επικά
και μ΄έστειλε να πορευτώ ξυπόλητο στα βάτα.

Οι σφαίρες γύρω σφύριζαν σα φίλοι γκαρδιακοί,
που θέλησαν μαλαγουζιά μαζί μ΄εμέ να πιούνε,
σε μια ταβέρνα με μεζέ σαρδελικό πλακί
και για κοπέλες πεταχτές τα πρόστυχα να πούνε.

«Δειλό» με κράζει ο Λοχαγός, «κιοτή» ο Στρατηγός
και τα κουμπιά μου ξήλωσαν, εθνόσημο, σειρήτι,
πλην ξάφνου ειρήνης άγγελμα εστάθη χορηγός
κι αντάμα μ΄ούλο το χακί μ΄απόστειλαν στο σπίτι.

Δίχως ασπίδα κίνησα με νου μου στη Κλωθώ.
Η διάτα της; «Κρεβάτι σου γοργά κι εφημερίδα»,
μα πριν καν στρώσω σέντονο, προτού κουκουλωθώ,
βαθιά σε τάφο βρέθηκα βαστάζοντας στλεγγίδα.