Λου

Νύχτα με χιόνι κόκκινο και δυο χορδές βιολιού,
να παίζουνε παράτονα το ρέκβιεμ των Μνηστήρων,
μάτια στυλώνω ψάχνοντας τ΄αχνάρι κάποιας Λου,
ανάμεσα στα ριζικά καρδιόφυλλων φιλύρων.

Επίορκος σε χίμαιρες καθ΄έξιν γιορτινές,
μ΄ένα τσιγάρο άφιλτρο στα χείλη σφηνωμένο,
τον Δικαστή τον άτεγκτο που στάζει τις ποινές
σα να ΄ταν χλωροφόρμιο, εδώ ας περιμένω.

Νύχτα με χιόνι κόκκινο και καμηλό παλτό,
μιας Άνοιξης που σβει κεριά στα είκοσι της χρόνια
προτού προβάρει των Ωρών το γάντι το φθαρτό,
διδάσκω πώς να στήνει αυτί στης κρύπτης τα τριζόνια.

Στο λέγω Λου, ζηλεύω σε τι σέρνεις βακχικά,
μια Παναγιά του Τισιανού, ποδάρι προς τον Νότο,
εκεί που η Μοίρα τραγουδεί Φλεβάρη πιο γλυκά,
το παραμύθι το παλιό χωρίς να βγάνει χνώτο.