Στο Βυθό

Δίχως στιγμή να το σκεφτώ,
μπουρλότο στο καράβι,
βάνω κι αγάλια περπατώ,
εκεί που η ανάσα παύει.

Γύρω φυκιάδες, αστακοί,
μικρά, μεγάλα ψάρια
κι εγώ σε πείσμα των καιρών,
αντάμα καλαμάρια,

βυθούς μετρώ με κοφτερό
το όμμα και κραυγάζω:
«Χαίρε ω χαίρε Ελευθεριά,
τ΄αλάτι δεν τρομάζω,

μήτε νερό στον πνεύμονα,
πνιγμένου τη λευκάδα.
Σ΄αφρό, σε πάτο σ΄ίσωμα,
η Ελλάδα, πάντα Ελλάδα».