Μάρτης

Ο Μάρτης σε σκοτώνει με τα φώτα,

τ΄αρώματα και τη Σαρακοστή,

με Σάντρο Μποτιτσέλι, λίγο ιδρώτα,

μα πιότερο με ρώτημα: «Προς τι;»

Προς τι ο γλυκασμός κι η ακηδία,

ο ζέφυρος και τ΄άστρα τ΄ακριβά,

που φέγγουν στων αγγέλων την κηδεία,

παράξενα πολύ κι ερωτικά;

Προς τι των μαστροπών η γκρίζα βάρδια,

η έξαψη του σώματος, το spleen

που νοιώθει ο ποιητής συνήθως βράδια,

διαβάζοντας Νοβάλις η Σελίν;

Προς τι του δασυλλίου το κοντόμι,

ριγμένο μες σε χόρτα βρωμερά,

τα ούρα που προσφέρουν οικοδόμοι,

σπονδή στα Ελευσίνια ιερά;

Ο Μάρτης σε σκοτώνει με τ΄αηδόνι,

τη σύριγγα στα χείλη του Πανός,

με κίβδηλα νομίσματα που δώνει,

για (θάνατο;) (ζωή;) σαν Ιανός.