Η Μάσκα

Την μάσκα μου φορώ εξήντα χρόνους,

πλην πάλιωσε και δεν την νταγιαντώ.

Παντού το διαλαλώ, σ΄όλους τους τόνους.

Αχ! πόσο βαρετός που καταντώ…

Ο Ρίλκε μου το σφύριξε κατ΄όναρ,

μια νύχτα βροχερή Αποκριάς:

«Το μάτι σου ραντάρ, το ους σου σόναρ,

το μέγεθος να πιάσουν της βρωμιάς».

«Αυτό με ξεβολεύει φίλε Ρίλκε,

μα άσε να μιλήσω, τι χρωστώ

μια εξήγηση. Το ψέμα της με ήλκε,

πράμα για νοικοκύρη συγγνωστό.

Καιρός λοιπόν την μάσκα μου να βγάζω, 

απρόσωπος να μείνω και κοινός,

με θάνατο στις κόγχες (ω τι κάζο;),

και γούβωμα στο ύψος της ρινός».