Το παρελθόν

Το παρελθόν σηκώθηκε στου χρόνου το ταφί,
και βρόντηξε το μάρμαρο πολλές φορές με λύσσα,
βραχνιάζοντας: «Ανοίχτε μου! Χωρίς εμέ ραφή
δεν γίνεται! Μελλούμενα; Πολύ σκοτάδι, πίσσα».

Κι ήμουν εγώ που διάβαινα φιγούρα τραγική,
στον τόπο τον ασπρουδερό, στη χώρα των μνημάτων,
κι ακούγοντας την έκκληση (τρομπέτα επική),
το μάρμαρο ξεσφήνωσα, ως πρώτος των προβάτων.

Και ρίχτηκε το παρελθόν απάνω μου σκυλί,
δαγκάνοντας μνημονικό, τα θλιβερά ξυπνώντας
τα χρόνια που κατάφερνα να ζω δίχως φιλί,
δίχως τους φίλους, μοναχός, ένας ψωριάρης λιόντας.

Το παρελθόν σηκώθηκε στου χρόνου το ταφί,
κι από σκυλί το γύρισε ποτάμι φουσκωμένο,
τα πάντα παρασέρνοντας κι αφήνοντας γραφή:
«Λίγο να ήσουνα ξυπνιός, με κράταγες χωμένο».