Γράμμα σ’ ένα νέο θανατολάγνο Ποιητή

(Στον κ. Νίκο Περδίκη  ταπεινό αντέδωρο για το «Άσκοπον»).

Να γράφεις για τον θάνατο πολύ φθηνό. Οι μέρες
δεν είναι νιέ σαπρόφυτα σε βάλτο μυστικό.
Βάλε στα πόδια σου φωτιά, μονάχα οι αιθέρες,
είναι για σένα τ΄όριο. Σπουδαίο υλικό,

αντλείς από τους έρωτες, τη γεύση των σωμάτων,
τα σύγνεφα, τον κίνδυνο της κάθε πλησμονής,
τις ανεξήγητες πληγές απτών και αοράτων,
που πύον τους φορτώνεσαι εν ώρα ηδονής.

Να γράφεις για τον θάνατο, αρκεί να σε σκοτώσει,
να σε μπαφιάσει σαν καπνός ατμόπλοιου. Συχνά,
νεκυορίμες σέρνουνε το άλικο τους κρόσι,
ψυχές μεταμορφώνοντας σε δέρματα ρικνά.

Την κάρα πάνου! Πέταξε τις θλίψες στο ποτάμι,
κι αγάπησε τις εξοχές του άτυχου Κιαμήλ,
ποινή εξαγοράζοντας μέχρι να ΄ρθούν οι Γάμοι,
που θα ΄βλογήσει με δαυλό στο Κούγκι ο Σαμουήλ.