Σανατόριο Παλιάτσων

Τώρα που στράβωσε ο άξονας της νιότης,

και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στις ρεματιές,

τώρα που γυάλινες σπαθίζουν οι ματιές,

κάποιος με σκούντηξε: «Εσύ ο αιμοδότης,

άστρων που σβήσανε αιώνες κι όμως λάμπουν,

νεκρών που λύθηκαν μα θάλλουν ζωντανοί;»

«Καταλαβαίνεις  πώς οικώ Γεσθημανή;»

«Άσε τους στίχους σαν ποντίκια μέσα να ΄μπουν,

σ΄αυτόν τον κήπο που μονάζουνε οι Γιούδες,

και τα φιλιά τους χαραμίζουνε ληστές,

χαριεντιζόμενοι σε κλίνες κουνιστές,

με Ναζωραίων ανυπόληπτες νυφούδες».

Κι εγώ που χάρισα τα μέλη μου στους φάλτσους,

γυμνός τανύζοντας γραφίδα και σχοινί,

δίχως πια θέληση, πορεία ορεινή,

για σανατόριο που δέχεται παλιάτσους.