Η Κασέτα

Πάνω στων διψασμένων τις επάλξεις,
«αίμα» η μόνη λέξη, πάντα «αίμα»,
λίγα τα γεγονότα. Για να σιάξεις,
πίνεις πια νερωμένο γάλα κρέμα.

Δεν έχεις αυταπάτες. Το λουρί σου,
Άδης το κουλαντρίζει λες μπαγκέτα.
Παίζεις με του θανάτου (τώρα λύσου!)
βιόλα... Κι εγώ ακούω την κασέτα.

Grundig, πλήκτρο φθαρμένο, πάντα βράδυ
σαν το πατώ ν΄ακούσω τη φωνή σου,
ίσα να βγαίνει. Σώθηκε το λάδι.
«Κόψε τα γένια Γιάννο καλλωπίσου,

πριν ο Χριστός σ΄αρπάξει εν νεφέλαις,
και σε μαντρώσει εδώ με τον πατέρα.
Έχε προς βόλεψη σου δυό φανέλλες,
και θε να συνηθίσεις δίχως βέρα».