Μυρτώ

Μέρες σαράντα διάβηκαν μα σώμα μου βαστάει,

αυτιά γρικάνε τη βροχή, το βήμα το συρτό,

απάνω στο πλακόστωτο εκείνης που κρατάει,

σκουτάρι μελανόχρωμο και την ελέν΄Μυρτώ.

 

Μ΄αδίκως πιάνει τ΄άρματα… Πάνου στη γη κι αν στέκει,

γοργά η πτώση θε να ρθεί  σιμά μου  να στρωθεί,

μαζί να κάνουμε μονιά  κάτω απ΄το ίδιο πρέκι,

ορθοί στη πρώτη μας ζωή, στο τάφο μας ορθοί.