Συνάντηση με τον κυρ-Αλέξανδρο

                                            (Αφιερωμένο στον κ. Θέμη Μαυροκέφαλο)

Τον κυρ-Αλέξανδρο αντάμωσα ένα δείλι,

σε καφενείο να σκοτώνει τον καιρό,

λίγο θλιμμένο, με κομμένο πάνω αχείλι,

και τσακισμένο το ζερβί του το φτερό.

 

Γλυκά τον κοίταξα, του είπα: «Καλησπέρα…

Έχεις τη πένα σου ακόμα ζωντανή;

Χρόνια περάσανε και γέρασε η σφαίρα,

και μόνο οι λέξεις σου απόμειναν φανοί.

 

Μ΄απλά φωτίζουνε μια πόλη που πεθαίνει,

κάτω από γκρίζους, θυμωμένους ουρανούς.

Τι να σε κάμουν οι ανθρώποι εσέ τον πένη,

σαν μίλια έχει ξεστρατίσει τώρα ο νους;»

 

Κι ο κυρ-Αλέξανδρος κατέβασε τα μάτια,

κι είδε το πάτωμα το λασπουριά λερό:

«Γι΄αυτόν που ξέρει, είν΄ μπροστά τα μονοπάτια,

που ακολουθώντας τα τον πάνε στο νερό.

 

Άσε λοιπόν τις λιγωμένες καλησπέρες,

και φράσεις γέμισε του βίου τον ασκό.

Δεν έχεις πιά την ηλικία για βεγγέρες.

Δες την Αθήνα σαν μια νέα Δαμασκό».

Τον κυρ΄Αλέξανδρο αντάμωσα ένα δείλι.

«Αυτός να ήταν ή το φάσμα του;» ρωτώ.

Το καφενείο είχε μόνο χαμομήλι,

και χαλασμένο όλο γρόμπι παγωτό.