Δικαστικός Υπάλληλος

Το ΄χα κρυφό ακόμη κι άπ΄τη μάνα μου…

Υπηρετούσα στο Πρωτοδικείο.

Τις Παναγιές, σ΄αυθαίρετο του Κάλαμου,

χειμώνες, στων ρητών το κυλικείο.

 

Χρόνοι φονιάδες μες στη χάψη πέρναγαν.

Βουνοί τυφώδεις οι δικογραφίες,

τη πίκρα τους εντός μου όλη ξέρναγαν,

ανοίγοντας πληγές στις ουτοπίες.

 

Και μόνη απαντοχή γύρω στες μιάμιση,

την ώρα που λυγούσε η δυστοκία,

μολύβι και χαρτί με διαγράμμιση,

ρίμες, στιχάκια  σαν αλωπεκία.

 

Κι όταν η τρίτη ώρα κατεδάφιζε,

παραγραφές, ποινές και προθεσμίες,

ο θάνατος λιμάρης «στάσου» άφριζε,

πυρήνας που επιφέρει λευχαιμίες.

 

Το ΄χα κρυφό δεν λέγω παραμύθιασμα,

το ΄χα κρυφό ντρεπόμουν και λιγάκι,

τα χέρια είχα, το μυαλό για νοίκιασμα,

κι  εξήντα ιδού υποψήφιο γεροντάκι.