Λυκόνικος

«Φίδι ο φίλος» πάντα λέγανε οι παλιοί,

που ΄χανε γνώση από  δαγκώματα της κόμπρας,

κι είχανε μάθει τη ζωή απ΄την καλή

κι απ΄την κακή μεριά, την καυτερή σαν σόμπα.

 

Και δεν μονιάζανε ποτέ και πουθενά,

με ποιητές ιδίως, μακριά κι αλάργα,

και της ζωής τους εμπαζώναν τα κενά,

καπνό, χασίσι,γαλανές και οίνο κάργα.

 

Και μόνο ένας, κάποιος Νίκος μιά φορά,

που οι λαθρόβιοι τον ξέραν και σα «Λύκο»

είπε αυτός να κάμει τη διαφορά,

και της καρδιάς ν΄ανοίξει διάπλατα τον οίκο.

 

Μπήκαν πολλοί, χυδαίοι, πρόστυχοι, σαλοί

και του πατήσαν την καρδιά με τα παπούτσια.

Είχε στρωμένο αυτός, το πιο καλό  χαλί,

κι αυτοί σκορπίζανε στο διάβα τους κουκούτσια.

 

Σαν κάποτε στης πόλης μέσα τον λυγμό,

εκεί που σμίγει η Φειδίου με  Μπενάκη,

στήσεις τ΄αυτί,  θ΄αφουγκραστείς τον συριγμό,

της προδομένης αορτής του από φενάκη.