ΜΕ ΠΕΝΤΕ ΣΤΙΧΟΥΣ

Με πέντε στίχους…Τόσο εξαγόρασα,

τη λεφτεριά στη μαύρη Σικελία,

και βρίσκοντας σκαρί ο ούτις μπόρεσα,

να φύγω από των δούλων τα κελία.

 

Με στίχους πέντε από «Εκάβη»!… Γροίκισε,

τον κοπετό τ΄ αφέντη μου τ΄ωτίο,

κι απέκει στην καρδιά του οίκτος  κύλησε,

που  μού ΄πε: « Σ΄απαλλάσσω απ΄το φορτίο».

 

Και να ΄μαι στην Αθήνα!  Πρώτα έτρεξα,

στην Αγορά να βρω τον Ευριπίδη.

Τον βρήκα γεροντάκι και του έλεξα:

«Στους πόδες σου προσπέφτω ιδές σαρίδι.

 

Εγώ με πέντε στίχους άνδρας γέγονα

και πάλι, συγκινώντας τον οχτρό μου,

λογάκια ολοδικά σου που τα λέρωνα,

από το δύχτι μάκρυνα του τρόμου.

 

Το χέρι σου φιλώ  Πατέρα μάκαρα,

που μ΄έσωκ΄ απ΄την τόσην υγρασία.

Για πέντε μόνο στίχους, πίσω μπάρκαρα,

κι εσύ με τόσους, C.I.F  γι΄αθανασία».