Η ξύλινη πόρτα

Είναι μια πόρτα ξύλινη,

που την σκουντάς και μπαίνεις,

μαντήλι σειώντας μελανό,

στο παν και ξεμακραίνεις.

 

Και πια δεν έχεις όνομα,

και πιλαλάς Κανένας,

από τα Κάτω Σόδομα,

στα Γόμορρα της βλέννας.

 

Και ψάχνοντας Παράδεισο,

και όμμα του Κυρίου,

πάντα μπροστά σου άβυσσος,

και φούρκα του δημίου.

 

Είναι μια πόρτα ξύλινη,

που σαν την δεις κρατήσου,

προσφέροντας την πύρινη

ψυχή σου του Διονύσου.