Το παράξενο στρατί

 

Τι παράξενο στρατί πήρ΄αθέλητα μου,

τους προγόνους θάβοντας σε γηροκομειό,

σα τυφλός μικρέμπορας, σα σκορπιός της άμμου,

Έλληνας που Φράγκα γη  θέλησε Ρωμιό;

 

Λόγια μου τα χάραξα στα πλευρά του Μάρτη,

με ξινάρι γύφτικο κι ένα δειλινό,

κίνησα για Κόρινθο, Τρίπολη και Σπάρτη,

μια χλαμύδα κόκκινη, θάμπος προτινό.

 

Στον Ισθμό με γιούχαραν κάτι καλοπαίδια,

και στ΄Ανάπλι  τζόγια μου, δώρο κουμπουριά,

Καλαμάτα και Νησί  παλιοτενεκέδια,

η Πατρίς μ΄αντάμειψε τίγκα στη σκουριά.

 

Τι παράξενο στρατί πήρα και τι δρόμο,

ένας γερο-πρόσφυγας δίχως Παναγιά,

που τρομάζουν οι Τρανοί με τον Αστυνόμο,

το ραγιά να νέμονται δυό φορές ραγιά;