Κυριακή με τον φωνογράφο

Κυριακή απόγευμα μ΄ένα φωνογράφο,

έστησα μνημόσυνο δίχως αφορμή,

΄σορροπώντας γι΄άλλη μια, πάνω από τον τάφο,

που μια μέρα θα ΄μπαινε τ΄άκληρο κορμί.

 

Και πατούσαν πλάγι μου δέκα μαυροφόρες,

κοπελούδες ούλες τους που΄χα μια φορά,

Κατερίνες όμορφες και ναζιάρες Δώρες,

θύματα μιας Άνοιξης, Πασχαλιάς βορά.

 

Γύρισα το πρόσωπο… Πάντα με πονούσε,

η θωριά  του έρωτα, το χυτό μαλλί,

το γραμμένο στόμα τους που άκαιρα ρωτούσε,

πόσα μύρια κύματα για το Αϊβαλί;

 

Κυριακή απόγευμα έσπασα τις πλάκες,

κι άνοιξα παράθυρο κόντρα στον Βοριά.

Κάπου έξω μακριά, δέκα σάπιες βάρκες,

βύθιζαν τις πλώρες τους ήδη μια οργιά.