Δεύτερες σκέψεις

Μια Πασχαλιά στο Μπούρτζι,

κονόμισα σπαθί,

κι απίκο στου Δικαίου,

(θα είχα λωλαθεί),

 

ορκίσθην τρις να θύσω,

Τουρκιάν  ανηλεώς,

κι ευθύς μετά εις την  Πόλη

του Λεωνίδου γιός,

 

δρομαίως να εισέλθω,

εγώ ο ραδινός,

μα μου ΄μεινεν η γλύκα…

Ο τάφος μου κοινός,

 

εδώ εις το Μανιάκι,

χωρίς ένα σταυρό,

κι ας λέγουσι πως Έθνος,

κρένει με θησαυρό.

 

Να μου ΄λειπεν η Δόξα,

τ΄ορδί και ο παππάς…

Κάλλιο δειλός στ΄Ανάπλι,

χεσμένος, ντιπ λαπάς,

 

παρά στου Κάτου Κόσμου,

να στέκω τα στενά,

σα καπνισμένος τσίρος,

με βόλι στα φτενά.