Ο Αδηβάτης

Μια Παρασκευή Μεγάλη,

μ΄άδεια από τον Μιχάλη,

κάμνω κρίση να γυρίσω,

γόρδιο με σε να λύσω,

Φρύνης δέκα στο Παγκράτι.

-Δεύρο έξω Αδηβάτη!

 

Στενεμένος στο παλτό μου,

μ΄ένα σκώληκα επ΄ώμου,

-Εξοδούχος πύλη,  ρίχνω

και αναζητώ  το λύχνο

του τσαρδιού σου στο Παγκράτι.

-Δεύρο έξω Αδηβάτη!

 

Τι κι αν στέκω ξεγραμμένος,

ξέσαρκος, μαραγκιασμένος;

Η αγάπη δεν μου λείπει,

και βαρώ με καρδιοχτύπι,

Φρύνης δέκα στο Παγκράτι.

-Δεύρο έξω Αδηβάτη!