Το κεφάλι μου
παστωμένο με ψαρόκολλα,
κάθε μέρα με τσιγκλά,
λίγο σου ΄μεινε και τόμπολα.
Πόσο λίγο; το ρωτάω,
πίνοντας το καφεδάκι μου,
μέχρι να σωθεί σαλέ,
η ψευδαίσθηση του άλκιμου.
Τώρα τα ΄πιασες του λέγω,
απ΄την ώρα που γεννήθηκα,
κάθε μιά φθορά κλωτσώ,
και ουδέποτε νικήθηκα.
Το κεφάλι μου το κλούβιο,
μαθημένο στη προπέτεια,
τέλος θα ΄χει τραγικό,
τούτη εδώ η περιπέτεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου